ΤΕΧΝΙΚΟΛΟΡ / TECHNICOLOR

Παιδική μου ηλικία είναι οι αναμνήσεις…
Αντόνιο Ματσάδο

Η παιδική μου ηλικία χωρίς αναμνήσεις
‒καταλανός στην Καστίγια
καστιγιάνος τον χειμώνα‒
έχει θέα στη θάλασσα
και παράθυρα στον Ιούλιο.

Σε εποχές ακόμα ασπρόμαυρες
κατεβαίναμε δυο-δυο τα σκαλιά
αδιαφορώντας για τη φωνή που ζητούσε ηρεμία
(και στην πραγματικότητα φοβόταν):
Μη γυρίσεις αργά στο σπίτι!
Μην τσακώνεσαι βγαίνοντας απ’ το σχολείο!
Κόψε τα μαλλιά σου!
Τι σόι ντύσιμο είν’ αυτό;

Μνήμη ανιαρή, αναμνήσεις επιλεκτικές
συνδυασμοί επαναλαμβανόμενοι
στοιχείων διεσπαρμένων που το ένα με το άλλο
μας έφεραν βιαστικά στο τεχνικολόρ.

ΥΠΝΟΔΩΜΑΤΙΟ (1) / HABITACIÓN (1)

Τα όρια του χρόνου δεν μας τα υπαγορεύει η ηλικία
ούτε ο χώρος είναι ο μόνος ένοχος
που το δωμάτιό σου είναι ένα χαράκωμα.

Το σώμα σου οριοθετεί την περιοχή
και μόνο ο διάδρομος παραμένει ουδέτερος
σαν μία ψεύτικη Ελβετία.

Η εφηβεία είναι ένα ναρκοθετημένο πεδίο.

ΥΠΝΟΔΩΜΑΤΙΟ (2) / HABITACIÓN (2)

Ζωγράφισες με ρίγες το τέλος της παιδικότητάς σου:
δυο τόνοι βιολετί σε προστατεύουν
από τα παιχνίδια που πια δεν παίζεις
από τα όνειρα που πια δεν ονειρεύεσαι.

Είναι εύκολο ν’ αποφασίζεις με το ψυγείο γεμάτο
από ποιον νόμο να επωφεληθείς
και γνωρίζοντας πως το νερό είναι ζεστό
και τα ρούχα σιδερωμένα
να διαπραγματευτείς το επιμίσθιο της στοργής.

ΦΥΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ / MUNDO VEGETAL

Όταν κάποιος στην ηλικία μου
διηγείται πώς έκλεβαν φωλιές
βγαίνοντας απ’ το σχολείο,
ποτέ δεν σκέφτομαι τα πουλιά
αλλά τη δική μου παιδική ηλικία,
παιδί σε όλους τους τόπους ανικανοποίητο:
ξένος στην πολιτεία των χειμώνων
και ξένος τα καλοκαίρια στο χωριό.

Τα δέντρα που φυλάω στη μνήμη
δεν φρουρούν ένα ποτάμι,
βρίσκονται σε μια πλατεία ρίχνοντας σκιά,
γίνονται τέρμα στο λύκειο,
κρύβουν τα πρώτα φιλιά.

Αν είναι πολλά, από το τζάμι
μπερδεύουμε τα ονόματά τους
μην ομιλείτε εις τον οδηγόν
μη πτύετε, μη βλασφημείτε
προσεύχονταν οι επιγραφές σ’ εκείνα τα λεωφορεία.

Ο κόσμος μου, ο φυτικός, δεν είναι του κόσμου τούτου.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ / LA REALIDAD

Αρχίζω ν’ αργοπορώ:
το ρολόι του σώματός μου, τόσο ετοιμοπόλεμο κάποτε
τώρα πηγαίνει πάντοτε
δυο βήματα πίσω απ’ την επιθυμία μου.
Τώρα πια δεν θα γίνω ούτε νέος ούτε ποίημα.
Όχι για να πάω κόντρα στους δασκάλους,
αλλά εξαιτίας της επιμονής της φύσης.

Στην πρώτη περίπτωση
επειδή από καιρό ξέχασα τα σαράντα•
στη δεύτερη,
επειδή δεν είμαι ο Χάιμε Χιλ ντε Μπιέδμα.

ΠΟΙΗΤΙΚΗ / POÉTICA

Ο πρώτος στίχος μπορεί να είναι εκθαμβωτικός.
Ο τελευταίος, εκπληκτικός.
Ανάμεσα στον ένα και στον άλλο πρέπει να είσαι εσύ.

Ποτέ η σιωπή.